Ο Πέτρος Κυρίμης, συγγραφέας του βιβλίου «Κάποτε στον Πειραιά» μιλά στο This is Piraeus για το νέο του μυθιστόρημα, για τον Πειραιά του ’50 και του ’60, αλλά και τη σύγκριση με τον Πειραιά σήμερα.
Το μυθιστόρημα αφορά τη ζωή μιας παρέας νέων αγοριών που ζουν στον Πειραιά και που μεγαλώνουν μαζί στις φτωχογειτονιές του Πειραιά. Οι δρόμοι του Λουκά, του Νάσου, του Αντώνη του Τσίχλα, του Νικόλα και του Βασιλάκη του Μυταρά κάποια στιγμή χωρίζουν με οδυνηρό τρόπο, ενώσω μια δραματική ιστορία ξετυλίγεται στα στενά του λιμανιού του Πειραιά.
Η ζωή των νέων -ηλικιακά- πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος «Κάποτε στον Πειραιά» εκτυλίσσεται σε έναν Πειραιά μεγάλων αντιθέσεων. Από τη μια η κοσμοπολίτικη Καστέλα, το Πασαλιμάνι και η Πειραϊκή και από την άλλη η σκοτεινή Τρούμπα και οι φτωχογειτονιές στο Κερατσίνι, το Πέραμα και τη Δραπετσώνα. Πως επηρέασαν οι ακραίες αυτές αντιθέσεις τους πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος;
Η ερώτηση αυτή με δυσκολεύει. Είναι γνωστό ότι ο τόπος που μεγαλώνουμε διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας.
Στην δεκαετία του ́60 η γειτονιά μας ήταν τα σύνορα σχεδόν του κόσμου. Ο Αντώνης ο Τσίχλας πάει να συναντήσει το κορίτσι στο Πέραμα και νοιώθει μεγάλη ανασφάλεια για αυτό. Είναι η πρώτη φορά που πάει εκεί. Άλλωστε όλο το μυθιστόρημα εκτυλίσσετε στο κέντρο του Πειραιά εκεί που ζουν και τα πέντε παιδιά.
Το “Κάποτε στον Πειραιά” έχει την ικανότητα, από τις πρώτες κιόλας σελίδες, να μεταφέρει τον αναγνώστη ακαριαία στον Πειραιά του ’50 και του ’60. Ποιά είναι τα διδάγματα που μπορεί να αντλήσει ο σύγχρονος αναγνώστης διαβάζοντας για τον Πειραιά του 1960; Άραγε ο Λουκάς, ο Νάσος, ο Αντώνης ο Τσίχλας, ο Νικόλας ή ο Βασιλάκης ο Μυταράς είναι (εντελώς) φανταστικά πρόσωπα; Αν ξεχωρίζατε κάποιον, ποιός θα ήταν αυτός;
Εγώ έζησα τον Πειραιά εκείνης της εποχής και για εκείνη την εποχή γράφω.
Άλλωστε τότε ο Πειραιάς σαν πόλη «έγραφε». Θέλω να πω πως σήμερα αν θελήσεις να περιγράψεις τον Πειραιά, έτσι που είναι, δεν θα μπορέσεις. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κανένας δεν το επιχείρησε.
Σήμερα ο Πειραιάς είναι ένας αχταρμάς δίχως δικό του πρόσωπο και δίχως ταυτότητα.
Κανένα από τα πρόσωπα του βιβλίου δεν είναι φανταστικό. Φανταστική είναι μόνο η περιγραφή. Δεν ξεχωρίζω κανένα πρόσωπο έτσι μπόρεσα να είμαι σκληρός και τρυφερός με όλους.
Ολόκληρο σχεδόν το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται στις γειτονιές του Πειραιά. Γιατί θεωρείτε πως ο Πειραιάς παρουσίαζε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον εκείνη την εποχή- σε σχέση με τα αντίστοιχα μεγάλα λιμάνια της Μεσογείου;
Δεν μεγάλωσα στο λιμάνι της Αγκόνας ή της Μασσαλίας. Μεγάλωσα στον Πειραιά πάνω από το λιμάνι σε μια εποχή που o έκτος αμερικάνικος στόλος πλημύριζε τον Πειραιά δυο φορές τον χρόνο και η Τρούμπα ήταν στις δόξες της.
Ταυτόχρονα, η Σοφία Λόρεν γύριζε στην Ύδρα «Το παιδί και το δελφίνι». Πρόκειται για μια εποχή που στο Πασαλιμάνι υπήρχαν δέκα κινηματογράφοι και στην Τρούμπα μέσα δυο ακόμη: το «Φως» και τα «Ιλίσια»
Έχοντας για χρόνια ζήσει ανάμεσα σε Ελλάδα και Γερμανία, πως κρίνετε τον Πειραιά σήμερα;
Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Περπατώντας σήμερα στον Πειραιά με πληγώνουν οι αντιαισθητικές πολυκατοικίες παντού και οι αλυσίδες στις εξώπορτες των νεοκλασικών εγκαταλειμμένων σπιτιών.
Ο Πειραιάς σήμερα δεν έχει τίποτα από το χθες. Το μυστικό της κακοποίησης του το κρύβει μέσα του το τεράστιο κτήριο στη θέση του παλιού ρολογιού που χάσκει άδειο φάτσα στο λιμάνι.
Θα δούμε το “Κάποτε στον Πειραιά” στην μεγάλη οθόνη; Πότε περίπου υπολογίζετε ότι θα είστε έτοιμος;
Δουλεύω ο ίδιος πάνω στο σενάριο αλλά τηλεοπτικά. Εύχομαι να έχει τύχη.
Το βιβλίο «Κάποτε στον Πειραιά» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Μπορείτε να το αγοράσετε από εδώ.
Το παραπάνω άρθρο, δεν συνιστά πληρωμένη διαφήμιση ή καταχώρηση.
Στο ThisisPiraeus, σας προτείνουμε όμορφα αξιοθέατα, εστιατόρια, βιβλία ή άλλες δραστηριότητες στον Πειραιά που έχουμε επισκεφθεί/ δοκιμάσει ή μας έχουν προταθεί από φίλους της σελίδας μας στο Instagram. Χαιρόμαστε να διαφημίζουμε τα πράγματα που αξίζει να προβληθούν στον Πειραιά και δεν δεχόμαστε χρήματα από κανέναν, προκειμένου να μπορούμε να διατηρούμε την αντικειμενικότητα μας
